Pokušaj da se prikrije istorija
Sve prethodne reference o Ariju predstavljaju opšteprihvaćeni istorijski pogled. Ali ima i onih prikrivenih.
Oni koji razumiju kako je papska crkva zavladala kroz period od 1260 godina poznat kao mračno doba takođe znaju da su prvo morali iskorijeniti tri opoziciona kraljevstva. Ali da li ste ikad zapazili da su to sve bila arijevska plemena? Znamo da je Atanasije učio nebiblijskom paganskom pogledu, i da je Katolička crkva poznata po bacanju istine na zemlju kao što objašnjava Sveto Pismo, tako da izvjesno ima smisla da su arijevci zapravo imali biblijsku istinu i objašnjava zašto su arijevska plemena morala biti uništena.
„Tri ogranka koja su bila iščupana bili su Heruli 493, Vandali 534 i Ostrogoti 538. godine n.e. Justinijan, imperator, čije sjedište je bilo u Konstantinopolju, koji je radio preko generala Belisarijusa, imao je moć da zbaci tri kraljevstva predstavljena sa tri roga, a razlog za njihovo zbacivanje bilo je njihovo pristajanje uz arijanizam u opoziciji ortodoksnoj katoličkoj vjeri. Detalje o zbacivanju i religijski sukob koji se nalazio u korjenu ove neprilike, u potpunosti je dao Gibon u knjizi ‘Popadanje i pad Rimske imperije’.“ (S.N. Haskell, The Story of Daniel the Prophet, p. 117, 1908) Dalje, „Sukob između arijanizma i ortodoksnog katolicizma bio je sredstvo za ustoličenje papstva.“ (lbid, p. 266)
Od samog početka doktrine o trojstvu u hrišćanstvu u 4. vijeku, na jedan ili drugi način, trinitarci su postojano progonili one koje nijesu držali vjeru o trojstvu. Oni su ih uglavnom posmatrali kao jeretike kao što pokazuju zapisi iz hrišćanske istorije i to se takođe događa i danas! Koji duh stoji iza progonstva?
Oni koji su upućeni u ovaj predmet, sigurno su se već susreli sa lažnim optužbama kako antitrinitarci vjeruju da je Hrist stvoreno biće, s namjerom da ih diskredituju. Kad se tužitelji isprave, oni i dalje nastavljaju sa svojim lažnim optužbama, čak iako znaju da to nije tačno. To je nepošteno i može biti samo namjerni pokušaj diskreditacije ne-trinitaraca. Da li se isto desilo Ariju? Da li je počelo ogovaranje kako je on učio da Hrist stvoren dok to nije bio slučaj, i da li je to bilo sredstvo da se diskredituje kako bi se učvrstila paganska doktrina o trojstvu?
„Njegova [Arijeva] knjiga, Talia, spaljena je na licu mjesta; i taj primjer je sveopšte slijeđen tako da je to postalo vrlo rijetko djelo.“ (Stanley ‘History of the Eastern Church,’ Lecture iv, par. 39.)
„Dekret za izopštavanje Arija ubrzo je preinačen da mu se jednostavno zabrani povratak u Aleksandriju.“ (The Two Republics, A.T. Jones, p. 351)
Katolička crkva naprezala je svu svoju silu da uništi sve spise o tome šta je Arije vjerovao. Jedini zapisi koje imamo su oni koji su ili prošli kroz šake katoličke sile ili oni koje su izabrali da sačuvaju, bilo u njihovoj prvobitnoj formi ili koje su sami izmijenili.
„Kružila je pogrešna optužba da su svi koji su nazivani arijevcima vjerovali da je Hrist bio stvoreno biće. [Fusnota: Neizvjesno je da su mnogi vjerovali da je Hrist stvoreno biće. Generalno, dva jevanđeoska tijela koja su se suprotstavljala papstvu i koja su bila žigosana kao arijevci ispovijedali su Hristovo božanstvo i da je Hrist bio začet, ne stvoren, od Oca. Oni su sa gnušanjem odbijali druge zaključke i špekulacije o Božanstvu.]“ (Benjamin G. Wilkinson, Truth Triumphant, p. 92)
„Da li su Arijeva učenja bila onakva kakvim nam se obično predstavljaju ili ne, ko može reći? Phillipus Limborch sumnja da je Arije ikad smatrao da je Hrist bio stvoren umjesto začet.“ [Fusnota: Limborch, The History of the Inquisition, page 95]. — (Benjamin G. Wilkinson, Truth Triumphant, p. 142)
Godine 538, arijevski vjernici su potpuno zbrisani od strane Katoličke crkve, ostavljajući papstvo kao jedinog „popravljača jeretika“. Svako ko je oponirao katoličkom učenju o trojstvu bio je istrijebljen, jer „misterija trojstva je centralna doktrina katoličke vjere.“ (Handbook for Today’s Catholic, p. 11)
Dakle, kako je doktrina o trojstvu konačno uspostavljena? Da li kroz pažljivo proučavanje Svetog Pisma svih strana radi utvrđivanja onoga što je istina? Ne! To se dešavalo kroz decenije progonstva i prolivanja krvi i uništavanjem tri arijevska plemena koja su oponirala papskoj crkvi! Trinitarski pogled je pobijedio uklanjanjem opozicije.
Da li istorija otkriva ko je učio biblijsku istinu?
Zanimljivo je da je istorija arijevskog sukoba tako dobro prikrivena da je teško odrediti šta je zapravo Arije vjerovao. Izgleda sumnjivo da su sve optužbe iznesene protiv Arija i onih sličnih uvjerenja tačne. Postalo je uopšteno pravilo da se etiketiraju svi oni koji se nijesu priključivali doktrini o trojstvu kao arijevci. Pošto se uobičajeno misli da je Arije vjerovao kako je Hrist stvoreno biće, što implicira da nije božansko, to se produžilo kao kontinuirana optužba da ako poričite doktrinu o trojstvu, vi vjerujete da je Hrist stvoreno biće i poričete Njegovo božanstvo. Ova optužba, kad se primijeni na one koji se nijesu slagali sa prihvaćenim učenjima Katoličke crkve o ovom predmetu, rijetko je bilo tačna. Da li nam i koliko u utvrđivanju istine mogu pomoći drugi istorijski dokazi? Na primjer, razmatranje biografija Atanasija i Arija baca puno svjetlosti.
Pošto doktrina o trojstvu pripada Sotoni, možemo očekivati od njega da učini sve što može da zaštiti svoj falsifikat. To bi podrazumijevalo i prikrivanje svakog lažnog učenja od Atanasija, dok bi uporedo činio sve što može da osudi Arija mijenjanjem istorije, širenjem lažnih glasina i uništavanjem onoga što je Arije vjerovao, što znamo da je zaista i urađeno. Katolička crkva je poznati ekspert za takve stvari. Pošto je Sotona sakrio ovu bazu, ono što nam jedino preostaje je da pogledamo od koga su Atanasije i Arije primili obrazovanje i vidimo šta su ti ljudi učili kako bi nam istina bila jasnija.
Atanasije (296-373) koji se pojavio sa katoličkim trinitarskim pogledom bio je pod snažnim uticajem spisa Origena (184-254) koji je bio grčki filozof i teolog koji je reinterpretirao hrišćansku doktrinu kroz filozofiju neoplatonizma. Dok je podučavao, on je nosio pagansku odeždu paganskog filozofa. Prilikom jedne pouke, kastrirao je samog sebe pred svojim učenicima na osnovu njegovih gnostičkih pogleda o zlom tijelu, između ostalih čudnih praksi. Origen je takođe pisao da je izvještaj o Stvaranju u knjizi Postanja izmišljena priča. Njegovo djelo je kasnije osuđeno kao neortodoksno. S druge strane, Arije (250-336) je bio učenik Lucijana iz Antiohije (240-312). Lucijan je bio odgovoran za proizvodnju onoga što je poznato kao Prihvaćeni tekst (Textus Receptus) koji je kasnije obnovio Erazmo i što nam je dalo pouzdani Novi Zavjet KJV Biblije.
Ovaj sažetak puno govori. „Za razliku od Origena, Atanasijeva reputacija je bila neukaljana u svim glavnim ograncima hrišćanstva. Premda su neka njegova mišljenja postala jeretička po kasnijim standardima ortodoksije, on nikad nije osuđen ili oštro kritikovan.“ (Roger Olson, The Story of Christian Theology, p. 162)
Šta je bio, dakle, Sotonin cilj? Osigurati da se istina diskredituje i da oni koji naučavaju njegov falsifikat nijesu u krivu.
Sledeći autor konstatuje da se Origenov uticaj na Atanasijeve spise vidi kroz njegovo djelo. „Može se reći da Atanasije primjenjuje ove standardne argumente ka više razvijenoj neoplatonističkoj filozofiji i većoj kulturnoj raznolikosti nego ijedan prethodni teolog. Ipak, osjeća se Origenov uticaj kroz to djelo, posebno u Atanasijevim otvorenim izjavama o postojanju (ili prije, nepostojanju) zla i pobijanja raznih dualističkih kosmologija.“ (Critique of Athanasius Two Books against the Heathens, Jonathan Shelley)
Nema sumnje da je Atanasije pripojio neoplatonizam svojim djelima i bio pod velikim uticajem Platona, Origena i grčke filozofije, radije od slijeđenja istinskog značenja Svetog Pisma. Origen je bio student humanističkih filozofija Platona, Aristotela i Amonijusa i mijenjao je Bibliju tako da Božja Riječ govori ono što on želi da kaže. Origen je takođe bio učenik Klimenta iz Aleksandrije koji je nastojao da kombinuje grčku filozofiju sa hrišćanstvom kao što čine mnoge religije i danas kvareći hrišćanstvo kombinacijom sa paganskim idejama. (Vidi: George E. Karamanolis, Plato and Aristotle in Agreement, Oxford University Press, 2006, p. 208)
Kao što smo prethodno vidjeli, doktrina o trojstvu se ne nalazi u Svetom Pismu ali se nalazi u grčkoj filozofiji i paganizmu. Trojstvo, dakle, nije poteklo iz Biblije već je začeto u filozofiji. Zapazite definiciju neoplatonizma: „Filozofski sistem razvijen u Aleksandriji u trećem vijeku n.e. od strane Plotinusa i njegovih naslednika. Zasniva se na platonizmu sa elementima misticizma i nekim judejskim i hrišćanskim konceptima i pretpostavlja jedan izvor iz kojeg proističe sve što postoji i sa kojim se pojedinačna duša može mistično sjediniti.“ (The Free Dictionary)
Džejms Strong koji je napisao čuveni Strongov Konkordans je konstatovao: „Pred kraj prvog i tokom drugog vijeka, mnogi učeni ljudi dolazili su iz judaizma i paganizma u hrišćanstvo. Oni su unijeli sa sobom u hrišćanske škole teologije svoje platonističke ideje i frazeologiju.“ (Cyclopaedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, 1891, Vol. 10, “Trinity,” p. 553)
Prije oko gotovo 2000 godina Origen je pisao: „Da li bi ijedan čovjek zdravog rasuđivanja mogao pretpostaviti da su prvi, drugi i treći dan stvaranja imali veče i jutro, kad još nije bilo sunca ili mjeseca ili zvijezda? Da li bi iko mogao biti toliko neinteligentan da misli da je Bog načinio raj negdje na istoku i zasadio ga sa drvećem, poput zemljoradnika, ili da je u tom raju postavio drvo života, drvo koje ste mogli vidjeti i spoznati svojim čulima, drvo iz kojeg ste mogli crpjeti život jedući njegov plod zubima u vašoj glavi? Kad Biblija kaže da je Bog imao običaj da hoda u raju naveče ili da se Adam sakrio iza drveta, ja mislim da niko neće dovesti u pitanje da su ovo samo izmišljene priče ili stvari koje se nikad stvarno nijesu dogodile, i da se figurativno odnose na izvjesne misterije.“ (Tadros Y. Malaty, Before Origen, p. 134)
Origen je takođe vjerovao da je „Sveti Duh ženska sila, da je Isus bio samo stvoreno biće a gnosticizam je učio da je Isus postao Hrist prilikom svog krštenja ali da nikad nije bio Bog. On je samo bio dobar čovjek sa vrlo visokim moralom. On je vjerovao u doktrinu čistilišta, transupstanciju, preseljenje duše i reinkarnaciju duše. On je sumnjao u Isusova iskušenja u Svetom Pismu i tvrdio da se nikad nijesu dogodila. Sveto Pismo nije doslovno. Postanje 1-3 su mit, ne istorijski i doslovni izvještaji, i da u stvari nije bilo osobe po imenu ‘Adam’. Na osnovu Mateja 19, pravi Božji čovjek treba biti kastriran, što je on sebi i uradio. On je učio da vječni život nije dar, već da ga čovjek mora prigrabiti i zadržati. Hrist ne ulazi u nijednog čovjeka dok ovaj mentalno ne prisvoji razumijevanje svršetka vjekova. On je učio da neće biti fizičkog uskrsenja vjernika.“ (Vidi: Dr. Ken Matto, Origen’s Gnostic Belief System)
Origenov sistem vjerovanja jasno ukazuje da je on bio gnostički grčki filozof a ne istinsko dijete Božje.
Pogledajmo sada koliko je Lucijan uticao na Arijeva učenja i da li je on bio utemeljen u Riječi. „Vođe u arijevskom pokretu (sam Arije, Euzebije iz Nikomedije, Maris i Teognis) primili su obuku pod Lucijanom i uvijek ga poštovali kao njihovog učitelja i osnivača njihovog sistema.“ (New World Encyclopedia, Lucian of Antioch)
U Antiohiji je Lucijan kao dijete naučen ljubavi i poslušnosti Božjoj Riječi, a to je takođe bilo mjesto gdje su učenici prvi put nazvani hrišćanima (Djela 11:26). Kao mladić postao je svjestan uznemirujućih vijesti iz rimskih crkava na Zapadu. Dva pokreta formirala su se unutar rane hrišćanske zajednice. Crkve u Rimu su tražile duhovno vođstvo od čuvene škole u Aleksandriji, dok je sirijska zajednica povjerila svoje vođe Antiohiji na usmjeravanje. Lucijan je učio da crkva mora birati pokoravanje Bibliji ne dopuštajući ljudskim tradicijama da se uvlače u bogosluženje.
„Lucijan je brzo primjetio da postoje dva pokreta koji oblikuju hrišćanstvo, jedan labav u doktrini koji se udružuje sa paganizmom, i drugi zasnovan na dubokim temeljima hrišćanske vjere.“ (Benjamin G. Wilkinson, Truth Triumphant, p. 46). Kliment iz Aleksandrije, Origen i Atanasije su bili ti koji su se udružili sa paganizmom i otuda je došla doktrina o trojstvu. Lucijan je s druge strane bio ukorijenjen na dubokim temeljima hrišćanske vjere, čemu svjedoči i činjenica da je proizveo Prihvaćeni tekst na osnovu kojeg je napravljen pouzdani Novi Zavjet KJV Biblije.
„Aleksandrijska katehetska škola, koja je uvažavala Klimenta iz Aleksandrije i Origena, najveće teologe grčke crkve, kao svoje poglavare, primjenjivala je alegorijsku metodu objašnjavanja Svetog Pisma. Njena misao je bila pod uticajem Platona, snažno usmjerena ka teološkim špekulacijama. Atanasije i tri Kapadokijca [ljudi čiji trinitarski pogledi su usvojeni od Katoličke crkve na saborima u Nikeji i Konstantinopolju] su bili uključeni među njenim članovima.“ (Hubert Jedin, Ecumenical Councils of the Catholic Church: an Historical Outline, 1960, p. 28)
Kad je Vavilon pokoren 538. godine prije n.e., vavilonski paganski sveštenici su otišli u Rim i Aleksandriju i sa sobom ponijeli svoja paganska učenja. Oko 200. godine prije n.e. Jevreji su počeli slati svoje najbolje učenjake u Aleksandriju gdje su upoznati sa mnogim paganskim učenjima. Jevrejski studenti su učeni da prihvataju ljudske tradicije i tragaju za mističnim značenjima u Svetom Pismu radije od prihvatanja jasnog učenja Biblije. Lucijan je bio svjestan da su jevrejske vođe odbacile Isusa kao svog Mesiju zbog svojih pogrešnih učenja u Aleksandriji i rabinskih tradicija.
„Lucijan je vjerovao u doslovnom smislu u biblijski tekst i naglašavao potrebu za tekstualnom tačnošću. Lucijan je preduzeo reviziju Septuaginte zasnovanu na originalnom hebrejskom. Poređivanjem grčkog teksta sa hebrejskim gramatičkim stilovima, i davanjem prioriteta doslovnom značenju, Lucijan je nastojao da ograniči simboličko tumačenje karakteristično za aleksandrijsku (egipatsku) alegorijsku tradiciju koja je prisajedinila pagansku filozofiju u hrišćanstvo. Lucijanov uticaj permanentno je orjentisao hrišćansku teologiju prema istorijskom realizmu u njenoj debati sa klasičnom ne-hrišćanskom misli.“ (New World Encyclopedia, Lucian of Antioch)
Sotona je imao uspjeha u mijenjanju jevrejske vjere i sada je kovao zavjeru da iskoristi školu u Aleksandriji da uništi hrišćansku zajednicu. Dva dobro poznata učitelja u Aleksandriji, Kliment iz Aleksandrije i njegov čuveni učenik Origen učili su studente kako da alegorizuju Bibliju. Na primjer, oni su ljude, gradove ili priče u Bibliji predstavljali kao nešto drugo. Lucijan je znao da bi prihvatanje Klimentovog i Origenovog načina tumačenja Svetog Pisma promijenilo značenje pisama i rezultiralo promjenama biblijskih istina po ljudskom rezonu i tradiciji.
„Aleksandrinci su pripojili grčka paganska filozofska vjerovanja iz Platonovih učenja hrišćanstvu (neoplatonizam) i veliki dio Biblije tumačili alegorijski… Lucijan je u potpunosti odbacio ovaj sistem i isticao sistem doslovnog tumačenja koji je bio dominantan u istočnoj crkvi duži period.“ (New World Encyclopedia, Lucian of Antioch)
Lucijan nije želio kompromise sa izmjenama koje su Aleksandrija i Rim uvodili u hrišćanstvo. Znajući da hrišćani ne smiju imati ništa sa ovim paganskim praksama, Lucijan je otvorio školu u Antiohiji koja će mladim ljudima pružiti istinsku biblijsku osnovu. Sada je rano hrišćanstvo imalo dva rivalska grada: Aleksandriju koja je bila moćni centar za Sotonine zablude i Antiohiju koja je bila zaštitnik pravog hrišćanstva.
Za razliku od Origena i Atanasija, Lucijan je slijedio samo Sveto Pismo i bio vrlo svjestan problema sa grčkom filozofijom i paganizmom. Snažno se protiveći, Lucijan je pokušao preduprijediti ono što se događalo. Pošto je Antiohija bila na granici između Rima i Persije, novosti i kultura postojano su priticali. Lucijan je vidio da su „crkve Rima i Aleksandrije stupile u savez. Aleksandrija je bila, više od dva vijeka prije Hrista, stvarna prijestonica Jevreja koji su bili u kompromisu sa paganizmom.“ (Benjamin G. Wilkinson, Truth Triumphant, p. 47)
Iz istorije jevrejske nacije Lucijan je mogao vidjeti efekat prihvatanja grčke obrazovne misli u Aleksandriji. Zbog njihovog ranijeg otpada i prihvatanja grčke kulture Jevreji su bili nepripremljeni da prihvate Hrista. „Crkva u Aleksandriji bila je u ovoj atmosferi. Grad Rim bio je sedam stotina godina, i još uvijek će biti za određeno vrijeme, glavni grad svjetskog paganizma. Ovo okruženje veoma je uticalo na crkvu u Rimu. Lucijan je podigao crkve Sirije i Bliskog Istoka, koje su bile oblikovane po modelu crkava Judeje. Lucijan je osnovao školu u Antiohiji koja je nastojala da preduprijedi opasnosti duhovne alijanse između Rima i Aleksandrije.“ (Ibid)
Apsolventi iz Lucijanove škole bili su dobri studenti Biblije. Njihov cilj bio je da podijele sa drugima mir i radost koje su primili iz prihvatanja Isusa u svoja srca. Paganska sujeverja bila su počišćena kad je vjera u Boga proizvela preobražene Hristove sledbenike. Mi puno dugujemo Lucijanu koji je veoma doprinio širenju istinskog jevanđelja po svijetu.
Studenti u Lucijanovoj školi takođe su primali obuku u trgovini i zanimanjima uključujući strane jezike, nauku i medicinu. Antiohija je postala svjetski poznata po svojoj medicinskoj školi i studenti su bili kvalifikovani u svim granama prirodnog liječenja. Zbog svog odličnog obrazovanja, studenti su unajmljivani za važne poslove od strane vladinih zvaničnika i čak kraljevskog dvora. Bog ih je blagoslovio izvanrednim uspjesima u profesiji.
Ali Lucijanov najveći dar protestantskoj istoriji bio je uređivanje Prihvaćenog teksta. Lucijan je uzeo sve rukopise koji su bili poznati ranim hrišćanima i zajedno ih kompilovao u Novi Zavjet. Dr B.Dž. Vilkinson navodi da su „protestantske denominacije izgrađene na manuskriptu Novog Zavjeta, koje se još naziva Prihvaćeni tekst ili Primljeni tekst. To je grčki Novi Zavjet iz kojeg su spisi apostola prevođeni na razne strane jezike. Tokom vjekova mraka, Primljeni tekst bio je praktično nepoznat… Obnovljen je u hrišćanstvu radom velikog učenjaka, Erazma. Međutim, ni Lucijan niti Erazmo nijesu napisali Novi Zavjet nego apostoli.“ (Benjamin G. Wilkinson, Truth Triumphant, p. 50)
„Lucijan je imao trajan uticaj na biblijsko tekstualno proučavanje i poznat je po svojoj kritičkoj reviziji teksta Septuaginte i grčkog Novog Zavjeta. Zasnivajući svoju reviziju na originalnom hebrejskom, Lucijan je naglašavao potrebu za tekstualnom tačnošću i nastojao da ograniči alegorijsko tumačenje aleksandrijske hrišćanske tradicije koja je usvojila pagansku filozofiju. Lucijanovo izdanje značajno je doprinijelo sirijskoj recenziji koju je koristio Hrizostom i kasniji grčki oci i postalo osnova prihvaćenog teksta iz kojeg je preveden najveći broj Novih Zavjeta u eri Reformacije. Lucijanov racionalistički pristup trajno je orjentisao hrišćansku teologiju prema istorijskom realizmu.“ (New World Encyclopedia, Lucian of Antioch)
Prihvaćeni tekst od Lucijana takođe je nazvan i Većinskim tekstom jer se zasnivao na većini (90%) od preko 5 hiljada grčkih rukopisa koji su postojali. On nije imao dodatih, modifikovanih ili uklonjenih materijala kao Manjinski tekst.
Origen je takođe radio prevode i komentare Biblije. Ali to je pisano na način koji je dopuštao da se brojne zablude uvuku u hrišćanstvo. „Origen… je poricao Hristovo božanstvo, učeći da je Isus bio manji, stvoreni bog. On i drugi lažni učitelji koji nijesu ispovijedali vjeru u Gospoda Isusa Hrista izmanipulisali su aleksandrijsku grupu rukopisa, ‘uređujući’, izostavljajući i mijenjajući pasuse Svetog Pisma. Aleksandrijski tekstovi kao osnova savremenih verzija Biblije zasnivaju se na iskvarenim rukopisima.“ (Matthew Brill, Evangelism Expounded, WinePress Publishing, 2011, pp. 113, 114)
„Za Origena kao tekstualnog kritičara se pretpostavlja da je korigovao značajne djelove svetih spisa. Dokazi nasuprot pokazuju da ih je mijenjao u saglasju sa svojom ljudskom filozofijom od mističnih i alegorijskih ideja. Na taj način, kroz obmanljivu učenost ove vrste, neki manuskripti su postali oštećeni.“ (Les Garrett, Which Bible Can We Trust, Prophecy Club, 1998)
Danas postoji prava eksplozija Biblija. Međutim, veoma rijetka izdanja koriste Prihvaćeni tekst kao osnovu za svoje prevode. Ovi savremeni prevodi dolaze od grčkog teksta koji su proizveli Vestkot i Hort koristeći Kodeks Sinajtikus, koji ima 14.800 redigovanja, što je više od ijednog drugog manuskripta u biblijskoj istoriji. Drugi je Kodeks Vatikanus koji dolazi iz Vatikana sa tvrdnjom da je stariji od onog koji su koristili reformatori. Međutim, po svoj prilici najveći dio je prepisao neki prepisivač iz 15. vijeka, a znamo šta znači kad nešto dolazi od papstva! Sotona čini sve što može da odvede ljude od Boga i našao je vrlo pametan način da nam da nešto što liči na Sveto Pismo dok u stvari sadrži neke njegove laži umjesto Božjih istina.
Istorija je veoma jasna i ne ostavlja sumnje da je Bog koristio Lucijana iz Antiohije za mnoga vrlo važna djela i da je on odigrao glavnu ulogu u održavanju Božje istinske zajednice u životu, iako je ona na kraju gurnuta u podzemlje. Ali Kliment iz Aleksandrije, Origen i Atanasije su glavne figure u postanku otpale crkve koja je progonila hrišćanske svece tokom mračnih vjekova. Bog naziva otpalu crkvu Vavilonom sa vrlo dobrim razlogom. Koje su dvije najveće zablude što su uveli u suprotnosti Božjoj Riječi? Svetkovanje nedjelje i doktrina o trojstvu koje oboje potiču od obožavanja sunca i Sotone u Vavilonu. Jasno je da je Lucijan bio dio Božje istinske zajednice a takođe i oni koji su studirali pod njim i nazivali ga učiteljom. To kao što ste vidjeli uključuje i Arija.
Tako je Arije koji se obrazovao pod biblijskim učenjima Lucijana iz Antiohije koji se suprotstavljao grčkoj filozofiji gotovo izvjesno onaj koji je imao biblijsku istinu i koji je bio namjerno diskreditovan baš kao što trinitarci čine antitrinitarcima danas. S druge strane, Origen od kojeg je učio Atanasije bio je definitivno pod uticajem grčke i platonističke filozofije i reinterpretirao hrišćansku doktrinu kroz filozofiju neoplatonizma. Tako ove činjenice takođe potvrđuju da je doktrina o trojstvu došla iz paganizma i grčke filozofije. Težina dokaza je ogromna.
Oni koji razumiju biblijsko proroštvo takođe znaju iz istorije kako se ispunio sledeći biblijski stih o Božjoj pravoj zajednici koja se skrivala u pustinji za vrijeme papskog progonstva u periodu od 1260 godina mračnog doba: „A žena je pobjegla u pustinju, gdje joj je Bog pripremio mjesto, da tamo bude hranjena hiljadu dvjesta i šezdeset dana.“ (Otkrivenje 12:6) 1260 godina se računa po biblijskom principu dan za godinu. Papska crkva je institucionalizovala i nametnula doktrinu o trojstvu, ali pripadnici prave Božje zajednice u pustinji nijesu bili trinitarci. Tako Sveto Pismo i istorija otkrivaju da je ne-trinitarski pogled ispravan. Ne možete biti istinski hrišćanin ako učite teške zablude o Božanstvu!
„Nije iznenađenje da su se keltske, gotske, valdenške i jermenske crkve, te velika crkva na istoku, kao i druga tijela, duboko razlikovale od papstva po svojim metafizičkim koncepcijama o trojstvu i shodno tome po važnosti Deset Zapovjesti.“ (Truth Triumphant, Church in the Wilderness, B.G. Wilkinson, Ch. 7, pp. 87, 88)
Izvor: http://www.trinitytruth.org/paganoriginsofthetrinity.html | 
