UDARNA SNAGA ISTINE - Deset rogova

Deset rogova

''Po Marksu ideal komunistickog drustva jeste rad prema sposobnostima, a uzimanje prema potrebama. Svetozar Markovic je video karakterni problem u realizaciji komunistickih ideja, jer je shvatio da nasi ljudi ne vole da rade, a grabe vise nego sto im treba. Pisao je: "Ogromna većina radnika u selu i varoši tako je sebična kao što samo može biti životinja koja se zove čovek. Seljaku je većinom ideal da stekne veliku baštinu i da postane gazda, a radniku po varošima većinom je cilj da postane kapitalista ili bar mali buržuj." Razlika izmedju komunistickog i hriscanskog odnosa prema nacelu "radi prema sposobnostima, a uzimaj prema potrebama" jeste taj sto komunizam takvo nacelo pokusava da ostvari represijom drzavnog aparata, a hriscanstvo ga ostvaruje unutrasnjom reformom karaktera. Zapad je i imao takav duh u vreme protestantske reformacije. Max Weber u svojim istrazivanjima pred kraj XIX veka otkriva da su protestanti pokazivali isti nivo produktivnosti rada bez obzira na visoke ili niske nadnice (radili su iz ljubavi adekvatno svojim sposobnostima), a sam kapitalizam se i pojavio zbog viska kapitala, jer su tada ljudi smatrali da je trosenje novca za uzitak - greh, pa su taj visak kapitala mogli da ulazu u dalju proizvodnju. Smatra se da je jug Evrope zaostao zato sto se sav zaradjen kapital brzo potrosi na uzitak, a da je centralna Evropa manje razvijena od severa Evrope, jer se zaradjen kapital vise slaze u slamaricu nego sto se ulaze u dalju proizvodnju. Dakle, hedonizam juga i skrtost srednje Evrope su bili tradicionalni uzroci krize i zaostalosti. Medjutim, danas i kapitalizam severne Evrope i celog zapada propada iz razloga suprotnog nekadasnjem progresu, a to je zbog eskaliranog hedonizma, jer se novac trosi na rate vise nego sto realno moze da bude pokriven. Takvu krizu ce svakako da iskoristi crkva, koja umesto jevandjeljem, sada zeli da takve probleme resava politickim putem. I Marksu nekada i danas papstvu je jasno da ljudi vise ne pomisljaju na reformu karaktera i pokajanje, pa zato metoda politickog resavanja problema krize postaje ponovo aktuelna i medju ljudima koji za sebe pogresno smatraju da su religiozni.''

''Pojam religije kao opijuma za narod postoji i u samom Svetom pismu, u Jovanovom Otkrivenju 18,2: "Pade, pade Vavilon veliki, i posta stan đavolima, i tamnica svakome duhu nečistome, i tamnica sviju ptica nečistih i mrskih, jer otrovnim vinom kurvarstva svojega napoji sve narode." (Otkrivenje 18,2) Zasto katolicima smeta Marksova izjava kada se spominje i u samom Svetom pismu? Pa izgleda zato sto se oni u toj izjavi prepoznaju! Naime, poznati naucnik Isak Njutn u svom delu "Opservacije na temu Danila i Otkrivenja" tvrdi da su pojmom Vavilona apostoli nazivali Rim i da je "prvobitna katolička crkva, predstavljena ženom na nebu, otpala, i postala podeljena u dve iskvarene crkve, predstavljene kurvom vavilonskom i dvorogom Zveri" (Observations on Daniel and The Apocalypse of St. John , pg 315). Kada je izvorna crkva otpavsi od Boga izgubila svoju duhovnu moć, ona se oslonila na političku moć, i to njeno oslanjanje na zemaljske vladare sledeći stih u Otkrivenju 18,3 naziva pojmom kurvanja sa carevima zemaljskim: "I carevi zemaljski s njom se kurvase." Dakle, kako je pojam crkve kao opijuma za narod u samom Svetom pismu odlika one otpale crkve koja se u duhovnoj nemoći oslanja na političku moć, nije čudo što je Marksovo prozivanje religije kao opijuma za narod, izazvalo najveću reakciju baš samog papstva. To je najgora moguća simbioza. Kada političari ne rade posao kako treba, traže pokrivalo crkve, da bi svoje postupke obavili velom koji je isuviše svet da bi smeo da se dovodi u pitanje, a i crkva kada izgubi svoju duhovnu moć, želi da je nadoknadi oslanjanjem na političku moć.''

''Rimsko Carstvo je uobičajeni naziv za rimsku državu nakon što ju je preustrojio Oktavijan August u zadnje tri decenije pre Hrista. Iako je Rim imao imperij stolećima pre Augustove samovlade, predaugustovska država se obično naziva Rimskom Republikom. Rimsko Carstvo je upravljalo svim heleniziranim državama na Sredozemlju, kao i keltskim područjima severne Europe. Zadnji rimski car zbačen je 476. godine, ali tada je istočnim područjima već vladao drugi car sa sedištem u Konstantinopolju. Istočno Rimsko Carstvo (Vizantija) i dalje je postojalo, iako se postupno smanjivalo, sve do 1453. godine, kad su Turci osvojili Konstantinopolj. Kasnije države na zapadu (Franačko Kraljevstvo i Sveto Rimsko Carstvo) i na istoku (ruski carevi) koristile su rimsko državničko nazivlje sve do modernog doba.

Zapadno rimsko carstvo je naziv za zapadnu polovinu Rimskog carstva nakon administrativne podele koju je uveo car Dioklecijan 286. godine. U užem, ali i širem smislu reči, ovaj termin se odnosi na zapadnu polovinu carstva u periodu između smrti cara Teodosija I 395. i svrgavanja poslednjeg zapadnorimskog cara Romula Avgustula 476. godine koje je izveo vođa varvarskih najamnika u Italiji Odoakar.

U teoriji Rimsko carstvo je i posle 286. odnosno 395. bilo jedno, jedinstveno i nedeljivo. U praksi, nakon 286. carstvom je upravljalo po nekoliko vladara, najčešće jedan na Istoku, drugi na Zapadu. Teoretski gledano, poslednji vladar jedinstvenog carstva bio je Teodosije Veliki koji je na samrti 395. podelio carstvo između svoja dva sina — starijem Arkadiju je ostavio Istok, mlađem Honoriju Zapad. Nakon toga, zapadni carevi su vladali prvo iz Milana, a posle 402. iz Ravene. Posle 407. počelo je ubrzano slabljenje Zapadnog rimskog carstva usled navala varvara (Goti, Vandali, Franci i dr.) koji su počeli da se naseljavaju unutar granica carstva i da ga dele između sebe i da osnivaju sopstvene kraljevine. Posle 455. zapadnorimski car je faktički vladao samo Italijom, a 4. septembra 476. Romul Avgustul je svrgnut. Poslednji titularni car bio je Julije Nepot, koji je umro u Dalmaciji 480. godine. Nakon 476, odnosno 480, varvarski vladari Italije, poput Odoakra i Teodorika, smatrani su za namesnike rimskog cara iz Konstantinopolja, ali su u praksi vladali kao nezavisni vladari.

Istočnorimski (vizantijski) car Justinijan I je pokušao u 6. veku da obnovi rimsku vlast na Zapadu i njegove vojskovođe su zauzele Italiju, Afriku i mediteransku obalu Hispanije. Međutim, ovaj poduhvat jer bio kratkog veka, mada se direktno vizantijsko prisustvo u Italiji osećalo sve do 1071. godine. Ukratko, posle svrgavanja Romula Avgustula, rimska vlast u Zapadnoj Evropi je bila više fiktivna nego stvarna, tako da se 476. tradicionalno smatra za početak nove istorijske epohe — srednjeg veka.'' Wikipedija

''Podela Rimskog carstva na istočne i zapadne oblasti, još u periodu ranog hrišćanstva, pored praktične dimenzije upravljanja širokim obodom Mediterana, bila je i konstatacija civilizacijskih razlika, koje su tek primetne u ranohrišćanskim spisima, a svoj odjek nalaze već u teološkim koncepcijama Avgustina i postaju očigledne od IX veka, kada se u zapadno hrišćanstvo ulivaju razni religiozni aspekti germanskih naroda. Sukob Fotija, patrijarha carigradskog, i Nikole, pape rimskog, oko jurizdikcije nad Bugarskom, koji je prerastao u široki bogoslovski sukob najavio je subotu – 16. jul 1054. godine, kada je papski izaslanik, kardinal Humbertus de Silva Kandida, spustio pismo – anatemu na pretol Svete Sofije, rano ujutru, pre početka bogosluženja, posle čega je rimsko izaslanstvo isplovilo iz luke u Konstantinopolju, a istovetan odgovor Novog Rima je objavljen već u sredu. Većina savremenih arheologa, istoričara i istraživača se slaže da su događaji koji su se odigrali tih dana bili posledica političkog sukoba cara Konstantina IX Monomaha, koji je bio neprikosnoveni autoritet u odnosu na neprimetnog Mihaila Kerularija, patrijarha carigradskog, i rimskog pape Lava.

Suštinu sukoba bismo mogli definisati kao rat dve koncepcije odnosa Crkve i države. Car je zastupao stav, prema kojem je on vrhovni poglavar Crkve i države – politički oblik poznat pod nazivom cezaropapizam. Papa je zastupao određenu ideju papocezarizma, gde bi on bio vrhovni poglavar Crkve i države. To je bio rat dve ideologije, od kojih nijedna nije našla okrilje u predanju jedne, svete, saborne i apostolske Crkve, budući da je ideologija, po sebi, potpuno suprotna predanju, koje ne uči o idejama, već o veri, apostolskoj, jevanđelskoj. Delo Monomaha i Kerularija nije prepoznato kao predanjsko u pravoslavnoj Crkvi, zbog čega ni car ni patrijarh nikada nisu proslavljeni kao svetitelji u bogosluženju Crkve na Istoku. Bogoslovski razlozi su bili samo maska za ostvarivanje ''viših ciljeva'', o kojima se u istoriji uvek moglo slušati. Nije tu bilo bogoslovske dubine sv. Fotija, patrijarha, koji je upozoravao na egzistencijalne posledice određenih teoloških strujanja na Zapadu.

U osionom pismu kardinala Kandide stojala je klauzula prema kojoj papa ne anatemiše carigradske hrišćane, koji su prema njegovom mišljenju verni predanju, već cara i patrijarha. Mada ove reči nose dozu licemerja, imajući u vidu društveno uređenje tog vremena, za nas je bitnije ono što sekundarno možemo saznati iz njih – gordi kardinal Kandida je verovao da će uskoro doći do pomirenja i vaspostavljanja jedinstva. U ovo je verovao i Sveti Sava, prvi arhiepiskop Crkve u svim srpskim i primorskim zemljama, kada nije postavio episkopa zahumske eparhije u nekom većem gradu te oblasti, gde su boravili rimski biskupi, nego u Stonu, gde je bilo upražnjeno mesto, poštujući tako apostolske kanone, prema kojima u jednoj oblasti ne može biti više od jednog episkopa (Apostolski kanoni, 35) . U to su verovali i Savini deda i baba, kada su svog sina, a Savinog oca, Stefana krstili po ''latinskom obredu'', dok su boravili u Zeti, a potom ga miropomazali po ''istočnom obredu'' u Petrovoj Crkvi kod Rasa.

U prevazilaženje vanrednog stanja rascepljenosti Crkve na Istoku i Zapadu, verovali su i bogoljubivi gospodari srednjevekovne Srbije, kada su se ženili princezama sa zapada (napr. Uroš i Dragutin), ili su pak udavali svoje kćerke za zapadne velikaše rimokatoličke vere. Veliko je pitanje da li je iko od ovih vladara ikada postavio pitanje koje bi trebalo da reši problem – da li je greh udati svoju kćer u rimokatoličku veru, zarad političke sigurnosti zemlje. No, da je raskol moguće prevazići verovao je i sveti Marko Efeski, veliki protivnik unijaćenja, kada je svoje obraćanje na saboru započeo rečima molbe rimskom epikopu i papi, da ''sveti otac'' primi svoju decu sa Istoka, u svoje naručje. No, moja rasprava neće voditi u pravcu raspravljanja o shvatanju raskola kroz istoriju Crkve, već ćemo se osvrnuti na hajku koja se vodi protiv jedne, svete, saborne i apostolske Crkve u Srbiji, na uzbunu pod nazivom ''sprema nam se pokatoličenje''. Zbog toga sam i napravio uvod, koji nas je ukratko upoznao sa početkom Velikog raskola, i sa predloženim jednim delićem činjenica, sa kojima se možemo bolje upoznati u dokumentima iz svih perioda i delima istraživača istorije Crkve.

Polazimo od činjenice da je svaki čovek slovesno (logosno) biće. Slovesnost čoveka je biblijsko, polazište u shvatanju tvorevine, budući da je Logos postao čovek, i tako ostvario smisao čovekove logosnosti, tj. slovesnosti. O ovome svedoči i prepodobni Justin Ćelijski:

''Bog Logos je ne samo centar svih bića i tvari nego je i stvaralačka i životvorna i kohezivna i sintetička i promisliteljska sila u svima bićima i u svima tvarima. Sve zrači Logosom jer je sve logosno i logično. Sve ima svoj božanski smisao, božanski cilj, božansku vrednost, sve – sem greha, sem zla. Jer u ovom svetu samo je greh bezlogosan, bezlogičan, besmislen. Crna sila koja obesmišljuje svet, obezlogosuje bića i tvari jeste greh''.

Upravo ove reči bi trebale da bilu prizma kroz koju osmotramo tekstove koji propagiraju opasnost od pokatoličenja, i zalažu se za ''odbranu pravoslavlja''. U nastavku teksta pokušaću da sagledam koliko logosnosti ima u pomenutoj uzbuni, jer ako ima nešto što nije logosno i logično, nešto što obesmišljava, onda je to lažna uzbuna, poput one komunističke Brozove uzbune koja je godinama harala u glavama ljudi na prostoru FNRJ i SFRJ, a prema kojoj je Jugoslavija okružena BRIGAMA, i prema kojoj je pedeset godina narod pripreman kroz razne predvojničke obuke, studentsku vojsku, državnu vojsku, civilnu zaštitu… za odbranu od nevidljivog državnog neprijatelja (petokolonaša) i stranog neprijatelja, stranih plaćenika, koji su zaduženi da podrivaju jugoslovensko društvo, a što je rezultiralo grđanskim ratom devedesetih godina, u kome su svi bili neprijatelji, i svi na pravoj strani. Izgleda da je sada u pitanju nova uzbuna, očigledno u Brozovom stilu, samo što je ovog puta zloupotrebljeno pravoslavlje, i od Crkve pretvoreno u ideologiju, koja poziva na linč, nekada ''petokolonaša'', a sada ''papinih agenata'', pri čemu se i stara i nova uzbuna slažu da treba pljunuti na sveštenike, bilo da su episkopi ili prezviteri ili đakoni.

Zanimljivo je da obe uzbune imaju istu logičku strukturu: oba puta sa pojavljuje nešto što treba braniti; u oba slučaja je to nešto ugroženo zbog delovanja državnih i stranih neprijatelja; oba puta se pojavljuju domaći izdajnici; u oba slučaja su sveštena lica glavni element među domaćim izdajnicima… Ako bolje pogledamo ima i jedna važna razlika – nekada su govorili da su protiv Crkve, a sad pljuju na Crkvu, u ime Hrista i Crkve. Ovo je prvo obesmišljavanje, prvo obezlogošenje ove hajke – ''pljuvati na Crkvu u ime Crkve''.

Razne ''borbe za veru'' su logičan nastavak nelogične i besmislene postavke, koja je veoma slična Marksovoj koncepciji da je religija opijum za mase, budući da je jedan od glavnih aduta ''borbe za veru'' da su mnogi zavedeni. Ako je Crkva ta koja zavodi mase, onda je to čuveni Marksov opijum. Ako pišemo tekstove u kojima je glavna (hipo)teza da su u Crkvi zavedene mase, bilo sveštenika, bilo episkopa, bilo naroda, onda treba da imamo na umu da potvrđujemo ocenu religioznosti od strane Karla Marksa. Nesumnjivo, tvorci tekstova koji u sebi nose stav o ''zavođenju'' višeg ili nižeg klira, moraju biti marksisti u duši, a možda i nisu svesni toga!

Posle Drugog svetskog rata koji je kroz Jugoslaviju prošao, pre svega, kao građanski rat, komunistička vlast je morala naći način da rat pomoću koga se dočepala vlasti učini još jednim u nizu oslobodilačkih, pa je proizvela legendu o NOB – i. Sada smo u prilici da prisustvujemo stvaranju legende o novoj narodnooslobodičakoj borbi za veru. U oba filma vidimo iste uloge, i iste likove, s tim što je žrtva nad kojom će se eksperiment izvesti pravoslavna Crkva u Srbiji, a ne predratna monarhija.

U glavnim ulogama su partizani (u novom aranžmanu – borci za veru, među kojima se i ističu kandidati da zauzmu mesto Mirka i Slavka, Prleta, Tihija, i drugova), koji se svim silama bore protiv nadmoćnog dvostrukog neprijatelja: a) okupatora (čiju ulogu sada tumači Vatikan, u trojnom paktu sa EU i SAD); i b) nezaobilaznih domaćih izdajnika (čiji lik tumače razne grupe ''liturgijskih reformatora i novatora'', koji na svaki način, u saradnji sa okupatorom, pokušavaju da uguše narodni ustanak pod vođstvom partizana.

Ustanički pozdrav: ''Smrt fašizmu, sloboda narodu'' je postao zastareo, pa je prepravljen, i prilagođen novom eksperimentu: ''Pravoslavlje ili smrt!''. Naravno, scenarista je isti kao i u ranijoj verziji…
Čujemo poklič ''Crkva je narodna'', i to je u saglasnosti sa članom 6, Ustava FNRJ, od 1946. god: ''U Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji sva vlast proizlazi iz naroda i pripada narodu. Narod ostvaruje svoju vlast preko slobodno izabranih predstavničkih organa državne vlasti, narodnih odbora, koji su, od mesnih narodnih odbora do skupština narodnih republika i Narodne Skupštine FNRJ nastali i razvili se u narodno oslobodilačkoj borbi protiv fašizma i reakcije i koji su osnovna tekovina te borbe'’. Imajući u vidu ovaj argument, možemo zaključiti, da su svi tekstovi koji zastupaju borbu za vlast naroda u Crkvi duboko ukorenjeni u tradiciji Kominterne, te, s toga, potpuno ''argumentovano'' stupaju u borbu za očuvanje pravoslavne Tradicije. Iskustvu Kominterne potpuno je strana vera koja je izražena u 41. apostolskom kanonu: ''Zapovedamo da episkop ima vlast nad Crkvenim stvarima…'', ili 38. apostolskom kanonu: ''Episkop neka se stara o svim Crkvenim stvarima, i neka njima (pobožno) upravlja, jer Bog (a ne narod i narodni odbori kao u FNRJ) sve nadzirava…'’, ili 39. apostolskom kanonu: ''Prezviteri i đakoni bez znanja episkopa neka ništa ne preduzimaju, jer je on taj kome je poveren narod Gospodnji, i koji će dati odgovor za njihove duše'', ili 31. apostolskom kanonu: ''Ako neki prezviter, prezrevši svog episkopa, sabere posebni zbor…, neka se svrgne kao vlastoljubiv, jer je nasilnik; isto tako i ostali klirici, koliko ih uz njega pristane; a laici neka budu odlučeni''. Očigledno je da ovi tekstovi, svesno ili nesvesno, predstavljaju široki doprinos širenju marksističke filosofije dvadeset i prvog veka, sa ciljnom grupom među pravoslavnim vernicima. Ključno pitanje, koje stoji u pozadini svih tekstova ekonomsko – propagandnog programa o izdaji srpske Crkve glasi: ''Zašto niste opijum za narod, kad je Crkva to po definiciji?''.
Kakav je to opijum koji ne deluje napadno, koji ne stvara zavisnost, koji daje slobodu čoveku, koji nije nasilan, koji ne stvara čoveku priviđenja, koji ne pruža čoveku mogućnost da pobegne iz realnosti? Iako je prema zdravoumnoj mudrosti ovo pitanje po sebi besmisleno, budući da je zasnovano na gordom psihološkom stanju bogootuđenja, koje je ponovo pitanje: ''Zašto nisi kao ja? Zašto nisi onakav kakva je u mojoj glavi stvorena slika o tebi?'', prema ideološkoj poziciji marksizma ovo pitanje ima jednostavan odgovor – treba streljati i poslati na Goli Otok, ili u Gulag, sve koji poriču moja ubeđenja. Komunistička svest se ponovo digla kao avet protiv Crkve, ovog puta kao ranjena zver, koja je mutirala preuzimanjem religijskih formi koje su bile popularne devedesetih godina, kao vizija Miloševićevih komunista koji su se javno predstavljali kao pravoslavni ateisti, a koje sada koristi kao oklop, kako bi sakrila svoju pravu prirodu – marksističku viziju sveta.
Najzad, vredi li govoriti o tzv. ujedinjenju sa rimokatolicima, koje se tobože tajno priprema u SPC? Sasvim je jasno, da je u legendu o NOB – u za veru moralo ući i tajno potpisivanje sporazuma o pristupanju silama osovine, jer bi poklič: ''Bolje rat nego pakt, bolje grob nego rob!'' izgubio svoje mesto u scenariju velike revolucije, na koju Novi Zavet nijednom rečju ne poziva, a koja prema Karlu Marksu i Fridrihu Engelsu predstavlja suštinu istorije. Ipak, moralo je doći do izmene i samog pokliča, koji sada za sadržinu ima bacanje pod papomobil ukoliko se papa pojavi u Beogradu, međutim, ''grob'' kao životni san svakog narodnog heroja ostaje i dalje prioritet. Još jedino ostaje da se odredi tačan datum, i da zapuca Srbin na Srbina, i tako započne borbu protiv okupatora.
Tu su i razne ofanzive, koje zasad deluju na teritorijama Žičke, Šumadijske i Braničevske eparhije. I sve je ovo smislio Drug Maršal, koji u toku NOB – a za veru ostaje anoniman, dok ne bude siguran da je revolucija uspela, koji, ipak, nije dovoljno inteligentan da bi primetio razliku između tendencije za ''ujedinjenje Crkve'', i apostolske vere u ''jedinstvo Crkve'', ali to je potpuno razumljivo s obzirom da je: ''FNRJ savezna narodna država republikanskog oblika i zajednica ravnopravnih naroda, koji su na osnovu prava na samoopredeljenje, uključujući pravo na ocepljenje, izrazili svoju volju da žive zajedno u federativnoj državi'' (Ustav FNRJ, od 1946, član 1).
Da podsetimo, veru u jedinstvo Crkve ispovedamo na Liturgiji rečima: ''… (verujem) u jednu, svetu, sabornu i apostolsku Crkvu'’, što su reči iz 325 – 381. god, za razliku od raskola koji se dogodio 1054. godine. Ako se trudimo da jednog dana dođe do vaspostavljanja jedinstva vaseljenske Crkve, ne zalažemo se za sklapanje pakta o pristupanju silama osovine, niti Pakta nesvrstanih, niti stupanje u NATO, niti stupanje u EU, niti stvaranje federalne država, ni konfederacije. Mi smo pravoslani ne zato što smo slični ili različiti sa rimokatolicima ili protestantima, već, zato što poštujemo i živimo predanje jedne, svete, saborne i apostolske Crkve, bez potrebe da budemo isti kao rimokatolici, ili da ne bude isti kao rimokatolika. Jer, pravoslavni su postojali i pre pojave rimokatolika, i pravoslavni su živeli onda kada rimokatolicizam nije ni postojao, pa smo prema tome bitni kao pravoslavni ljudi, bez obzira šta se dešava sa rimokatolicima ili protestantima.
I na kraju, ostaje još jedno pitanje: šta ako se mi za koje su prorokovali da ćemo se pokatoličiti nikad ne pokatoličimo? Šta ako posle svega što će se zbiti mi nikad ne zamenimo pravoslavlje za rimokatolicizam, kao što i nismo primili novi kalendar? Šta će biti sa onima koji sada prorokuju pokatoličenje? Hoće li se kao starokalendarci akakijevci, koji se bore protiv novog kalendara u SPC koja pripada pravoslavnoj manjini koja i dalje poštuje julijanski kalendar, pretvoriti u sektu, koja će postojati dok postoje i oni koji proizvode ideološku potku, a zatim nestati kao i sve sekte i jeresi u proteklih dve hiljade godina?

Za dželate… nećemo pitati, već ćemo im uputiti reči svetog Ignjatija Bogonosca, koje izriče prilikom vođenja u mučilište, gde će ga rastrgnuti zveri:

''Pšenica sam Božija i meljem se zubima zverova, da se nađem čisti hleb Hristu… u meni je voda živa žuboreća, koja mi iznutra govori: Hajde ka Ocu!'' '' Novinar.de

Nakon ovih uvodnih redova za koje mislim da pristaju, pozabavicu se proročanstvom knjige proroka Danila i to samo onim segmentom, jer zelim da se usredsredim na tesko razumljiva mesta, koji govori o četvrtoj zveri i o simbolu deset rogova. Zasto baš navedena biblijska knjiga? Pre svega zbog toga sto nam je sam Hristos preporučio ovu knjigu, znajući da razumevanje proročanstava iznetih u njoj predstavljaju važnu stvar u duhovnom oblikovanju svakog hrišćanina.
Pokušacu da predočim par tumačenja koja mi se čine da imaju nekog smisla.
''Da li je 476. godina naše ere oznacila kraj te velike zveri, kada je njena sedma glava zadobila smrtnu ranu? Ne. Biblijsko prorocanstvo kaže: "Rana smrti njene izleci se... i dana joj bi vlast da cini 42 meseca". Deset rogova predstavlja deset uzastopnih carstava koja dolaze nakon uništenja Rimskog Carstva, pa tako zver, preko svojih rogova koji su njen sastavni deo, nastavlja da vlada sve do Drugog Hristovog dolaska. Rogovi izrastaju iz sedme glave - Rimskog Carstva. Biblijski tekst nigde ne kaže da je citava zver crkla, vec da je samo jedna od njenih glava bila ranjena na smrt. Zver u knjizi Otkrivenja ima sedam glava i deset rogova. Ono što je Jovan video u Knjizi Otkrivenja bila je slika zveri u vreme vladavine njene sedme glave - Rimskog Carstva. Kada je ta glava zveri zadobila smrtnu ranu, rana je izlecena. Glava je bila mrtva, ali je sama zver ostala živa pošto su njeni rogovi zapoceli da vladaju jedan za drugim.

Godine 455. Vandali osvajaju Rimsko Carstvo u Severnoj Africi i pljackaju Rim. Zatim 476. godine Odoakar uspostavlja svoju vladu u Rimu. Ta vlada zvala se Heruli, ali nije zalecila smrtnu ranu buduci da je jedino delovala u gradu Rimu. No, Heruli nisu bili Rimska nego varvarska vlada. Potom nastaje Ostrogotsko Carstvo (493-554) koje je osnovao jedan stari narod (Ostrogoti). Ostrogoti su kasnije proterani iz Italije, a onda su nestali u istoriji. Ova tri carstva koja su uletela na rimsku teritoriju predstavljaju istorijski period poznat kao "prelazno doba". To jest, ona su prelazni period od zadavanja smrtne rane do njenog isceljenja.
Zanimljivo je i to što Danilo vidi da između tih deset rogova izrasta jedan "mali rog" pred kojim se "tri išcupaše". To ostavlja mesta za još 7 rogova koji treba da dođu posle njega. Za mali rog se kaže u sedmoj glavi Knjige proroka Danila da "beše po videnju veci od drugih". I zaista, papstvo je dominiralo nad svim rogovima koji su potom usledili.
Cetvrti rog - simbol cetvrtog carstva, koje sledi iza carstva palog 476. godine - odistinski je izlecio smrtnu ranu zveri i obnovio carstvo. To se dogodilo 554. godine kada je istocni rimski car Justinijan u Carigradu uspostavio svoju vlast u zapadnom delu carstva preko carskog legata u Raveni (Italija), što je dovelo do, kako piše u istoriji, "restauracije imperije". Obratite pažnju na 5. stih u Otkrivenju 13: kada je zver izlecena data joj je vlast da "cini cetrdeset i dva meseca". U prorocanstvima koja se odnose na kaznu izraelskog naroda svaki dan predstavlja po jednu godinu tokom kojih se ispunjavalo dato prorocanstvo (Knjiga proroka Jezekilja 4:4-6; Cetvrta knjiga Mojsijeva 14:43). Stoga je isceljena zver nastavila da živi još 1260 godina.
Nakon isceljenja smrtne rane 554. godine zavladalo je Franacko Carstvo (Francuska), potom Sveto Rimsko Carstvo (Nemacka), pa Habsburška dinastija (Austrija) i najzad Napoleonovo Carstvo (Francuska). Sa porazom koji je Napoleon doživeo 1814. godine prestala je da živi i isceljena zver. "Tako se ugasila vlada", piše Vest u Savremenoj istoriji, str. 377, "KOJA DATIRA OD AVGUSTA CEZARA" (koji je poceo da vlada 31. godine pre naše ere). Zver je otišla u bezdan!
Od 554. do 1814. godine, koliko je živela "izlecena zver", ima tacno 1260 godina! Dakle, 1814. godine, nakon što je osam rogova doživelo uspone i padove, sama zver je zapala u stanje nepostojanja koje je u Otkrivenju 17:8 simbolicno predstavljeno kao "bezdan". Ali, 1870. godine Garibaldi ujedinjuje mnoštvo malih pokrajina na Apeninskom poluostrvu u jedinstvenu naciju i jedno carstvo, cime je zapocela vladavina devetog roga. Vrhunac vladavine devetog roga bio je dolazak Musolinijeve fašisticke vlade.

Justinijan je prvi vladar Rimskog Carstva koji je priznao papski autoritet na Zapadu. Primetite da u vreme kada Jovan vidi zver u Knjizi Otkrivenja, pet rogova je vec prošlo, jedan jeste, a jedan još treba da dođe (Otkrivenje 17:10). Pet palih rogova vladali su u toku 1260 godina kada je papstvo dalo silu izlecenoj zveri da cini (vrši vlast). Zver koja "jeste" odnosi se na carstvo od Garibaldijevog vremena do pada Musolinija. To carstvo ni u kom slucaju nije bilo poput onog starog mocnog Rimskog Carstva, pa zato Jovan i kaže za tu vladavinu 9-og roga (Otkrivenje 13), odnosno 6. glave (Otkrivenje 17) da je zver koja beše i nije i doci ce još jedanput iz bezdana.

Kao što se objašnjava u 17. poglavlju Knjige Otkrivenja, sedma glava i njenih 10 rogova predstavljaju oživljavanje zveri "iz bezdana" - obnovu Rimskog Carstva posredstvom "Sjedinjenih evropskih država" ili federacije 10 evropskih nacija u granicama starog Rimskog Carstva (Otkrivenje 17:12-18). To oživljavanje carstva o kome govori Biblija vec je pocelo da se odigrava!

Celokupna zver - sva uzastopna oživljavanja Rimskog Carstva - u Otkrivenju 17, deo je onih "sedam" glava u Otkrivenju 13 i Knjizi proroka Danila 7, zato što zver u Otkrivenju 17 u stvari sacinjava sedam poslednjih rogova. To obnovljeno Rimsko Carstvo je "osmi" sistem koji je drukciji od sedam prethodnih (Otkrivenje 17:11).''
Izvor: http://cog21.org/beastofrev.html

Nakon ovog tumacenja zelim da izlozim jedno koje dolazi iz adventistickih krugova. Evo kako ono po mom razumevanju izgleda.
Adventisti kazu da se cetvrto carstvo nakon svoje propasti podelilo na 10 kraljevina. Ovo zaista odgovara istorijskoj stvarnosti.
Zivo se secam jos iz osnovne skole da nam je nastavnica Istorije govorila da se Zapadno rimsko carstvo podelilo na 10 delova, tada jos nisam znao za Biblijsko prorocanstvo. Medjutim, mnogo godina kasnije kada sam krenuo da proucavam knjigu proroka Danila, zapazio sam da navedeno tumacenje ne uzima u obzir Istocno rimsko carstvo. Naime, Rimsko carstvo je predstavljeno gvozdenim nogama kipa, sto jako lepo predocava podeljenost i razlicitost toga carstva na njegova dva dela, istocni i zapadni, koji se od davnina razlikuju i jezicki i civilizacijski.

Ako dva stopala lika u Navuhodonosorovom snu opisuju dva dela Rimskog Carstva koja su nastala oko 330. godine naše ere: Zapadno Rimsko Carstvo sa sedištem u Rimu i Istocno Rimsko Carstvo sa sedištem u Carigradu (Konstantinopolju), onda istocno carstvo ne bi trebalo da se ignorisane u tumacenju koje je ponudila ASD. Dalje Sv. Jovan takode nije predstavio tu zver kao nekakvu crkvu ili coveka, vec kao mocnu vladu kojoj stoji na raspolaganju velika vojska. U Otkrivenju piše da se ljudi klanjaju zveri i govore: "Ko moze ratovati s njom?" (Otkrivenje 13:4).
Stoga postavljam sebi i drugima pitanje, zasto onda tumacenje ne govori nista o podelama unutar Istocnog dela rimskog carstva, ono kao da se i ne uzima u obzir.
Koliko noznih prstiju ima kip o kome govorimo? Deset, naravno. A primetimo da cetvrta cver ima 10 rogova. Dakle, prema navedenom tumacenju izlazi kao da jedno stopalo kipa ima 10 prstiju, a drugo ni jedan prst, jer znamo iz istorije da se Zapadno rimsko carstvo podelilo na 10 kraljevina. Evo ih redom: Anglo-Sasi, Franci, Alemani, Lombardi, Istocni Goti, Zapadni Goti, Burgundi, Vandali, Svevi i Heruli. Ako je verovati istoriji to su sve bili narodi germanskog porekla.
Licno mislim da je ovo zadnje tumacenje koje sam izlozio najvernije pravom znacenju Navuhodonosorovog sna u vezi 10 rogova, ali bi trebalo odgonetnuti i tu, verujem prividnu protivrecnost, koju sam upravo prikazao. Nije iskljucena mogucnost da Istocno carstvo nije navedeno u doticnom tumacanju u vezi 10 rogova iz razloga, jer je izgubilo svaku moc, i ekonomsku, i vojnu , i politicku, i duhovnu, sto je naravno konstatovano kasnijim sagledavanjem istorijskih zbivanja koja se odnose na to vreme i tu lokaciju, pa je na Zapadno rimsko carstvo preneto odnosno ono je preuzelo na sebe nosenje ukupnog prorockog i simbolickog znacenja gvozdenih nogu, pa samim tim i stopala, koja su bila delom od gvozdja, a delom od gline. Od podele Rimskog carstva na istocne i zapadne oblasti, pa na ovamo, simboli iskazani stopalima kipa se odnose samo na teritoriju Zapadnog carstva. Posebno u religijskom smislu Istocno carstvo je izgubilo znacaj, jer vidimo da je rimokatolicizam kao naslednik i nastavljac Rimskog carstva neuporedivo superiorniji od pravoslavlja. Vizantija sa svojim oblikom hriscanstva je jednostavno prestala da bude znacajan cinilac za svetu istoriju, ali ne i za istoriju sveta. Iako je zapadno rimsko carstvo dozivelo pad 476., a Vizantija nastavila i dalje da postoji sve do 1453., ono (Zapadno carstvo) je produzilo da zivi kroz mnostvo drugih drzavnih tvorevina i da jaca u svakom pogledu, za razliku od Istocnog dela, koji je postepeno sve vise slabio i smanjivao se. Katolicka crkva je svojim oblikom hriscanstva uspela da ulije duh Rimske imperije u narode koji su je osvojili. Rimsko carstvo nije porazeno, vec je samo promenilo oblik svoga postojanja. Obicno se desava da osvajac nametne svoju kulturu, obicaje, religiju porazenom, ali ovde se desilo suprotno. Ovde je ''pobednik'' primio veru ''porazenog'', a kroz religiju je i vlast ostala u njegove ruke.
Autor: Miloš Popadić

Ako neko od vas postovanih citalaca ima ili zna tumacenje koje razresava bolje dilemu bio bih mu zahvalan ako bi mi se obratio svojim komentarom ili poslao povezanije tumacenje na sledecoj email adresi:
sjaj7@hotmail.com