Ko prima obožavanje?
Kad pitate hrišćane da li vjeruju u trojstvo, oni najčešće kažu „da“ iako čak i ne znaju šta je to tačno. Većina takođe kaže da to ionako nije važno i da nije pitanje spasenja. Koliko su samo ti površni stavovi daleko od istine. Ako zaista volimo i poštujemo Gospoda, to je nešto što bi svakako trebalo da znamo, jer ako nemamo jasnu identifikaciju Boga u kojeg vjerujemo, možemo vrlo lako postati sledbenici lažnih bogova u neznanju. Kao što smo vidjeli ranije, Jovan je nazvao antihristom određene špekulacije sa identitetom Oca i Sina koje su, po svemu sudeći, bile srodne idejama o trojstvu. Da li će oni koje je Jovan nazvao antihristima biti spaseni? Teško je vjerovati u to! Mnogi ozbiljni problemi su proistekli iz neznanja kao što smo već vidjeli. I kao što je to obično slučaj, najžešći branioci određene ideologije postaju oni koji su se u njoj našli kao „preletači“. Dobar primjer za ovo kad se radi o trojstvu su adventisti. Kad im se predoči istina prosto je nevjerovatno na koje sve načine je ignorišu i odbijaju. Tipično, oni se okreću internetu gdje pronađu pregršt citata od Elen Vajt koji se, izvađeni iz konteksta, lako pogrešno razumiju, a koje je kompilovao Le Roj Frum (LeRoy Froom – 1890-1974) sa promišljenom namjerom za obmanjivanjem. Drugi se oslanjaju na svoje crkvene autoritete koji se i sami pozivaju na autoritet sabora koje smo već razmatrali ili na „viši intelektualni nivo i naobrazbu“ koji su navodno neophodni da se shvati trojstvo. Pažljivo i dublje samostalno istraživanje Biblije je poslednje čemu će pribjeći, a isti slučaj je kad se radi o racionalnom uvidu o ovom predmetu iz spisa Elen Vajt. Vjerovatno snaga zablude leži u mentalitetu da njihova crkva nikad nije u krivu ili da „nikad neće pasti“, jer napokon to je, kako su naučeni, „poslednja crkva“ na zemlji (ovdje se radi o vještoj zloupotrebi sindroma elitizma). Kakva tragična zabluda.
Čitajući Otkrivenje 13. i 14. glava nalazimo da se žig zvijeri tiče bogosluženja. Isaija 14:12-14 kaže da Sotona želi da bude obožavan kao Bog. Ali kad bi vas Sotona pitao da li želite da ga obožavate, da li biste to učinili? Naravno da ne. Zato Sotona uvijek djeluje iza maske i stavi čovjeka u prvi plan kojeg podupre svojom silom tako da kad se oni obožavaju, on zapravo prima obožavanje preko zastupnika. To se zove obožavanje preko predstavništva. Postoje dva načina kako ovo Sotona radi sa hrišćanima i oba dolaze od obožavanja sunca, koje je, kao što ste već vidjeli, jednako obožavanju Sotone.
Prvi način je preko svetkovanja nedjelje. Za one koji možda ne znaju, Sveto Pismo nas informiše da je Gospodnja Subota znak raspoznavanja službe pravom Bogu koji nas posvećuje kad držimo njegov šabatni dan svetim. Bog se identifikuje upravo u Četvrtom uputu (zapovijesti) koji obavezuje na svetkovanje sedmog dana – Subote – što je u direktnoj vezi sa sedmicom Stvaranja. Otkrivenje 13:2 kaže da je Sotona dao svoju silu, prijesto i veliku vlast (autoritet) prvoj „zvijeri“ koja se, zahvaljujući naročitim karakteristika datim u vezanim proročanstvima iz Danila i Otkrivenja, kao i poznatoj istoriji, može identifikovati samo u sistemu papske crkve. Dakle, kad se ova sila obožava ko u stvari biva obožavan? Sam Sotona! To je ono što otkriva Božja Riječ, koliko god to nekom može teško pasti. Kako dolazi do pogrešnog obožavanja? Tako što je Sotona kroz crkvu implementirao svoj vlastiti dan bogosluženja koje je nedjelja (dan sunca). Možete za ovo iznalaziti kakva god hoćete opravdanja, ali ona jednostavno ne odgovaraju činjenicama.
Drugi način je preko obožavanja Svetog Duha kao nepostojećeg doslovnog bića, gdje Sotona ulazi da primi ovo obožavanje opet preko zastupništva. Ovo je nešto što je on davno uspostavio, 381. godine kao što smo vidjeli. Biblija nigdje i nikad ne uči da je Sveti Duh Bog ili da se Svetom Duhu treba moliti ili ga obožavati, a ipak to nalazimo u katolicizmu i sve više u drugim denominacijama, uključujući neke adventiste koji sada uče da se treba moliti Svetom Duhu. S druge strane, Biblija jasno uči da služimo Bogu kroz Njegovog Sina. Džeri Mun (Jerry Moon) sa Adventističkog teološkog seminara, jedan od autora knjige „Trojstvo“, prvo kaže u toj knjizi: „U duhu pionira crkve Adventista sedmog dana, autori ove knjige čvrsto se drže sledećeg uvjerenja: ako biblijski ne možemo podržati neko učenje, mi ga ne želimo.“ (The Trinity, p. 10) „Bićemo vrlo otvoreni sa našim čitaocima – ako to nije biblijsko ne želimo ga, čak i ako ga velika većina autoriteta u svijetu odobravaju (uključujući adventističke pionire i teologe ‘Vavilona’).“ (The Trinity, p.11)
Obzirom na poslednju izjavu u zagradama, zašto stoji triketra na koricama ili čak gore, tri vatrena prstena? Šta oni predstavljaju? Teolozi Vavilona su naravno paganski obožavaoci sunca odakle potiče astrologija!
Dalje nalazimo jedno zanimljivo priznanje koje smo već vidjeli mnogo puta od drugih pisaca i istoričara: „Jedini način na koji su pioniri u njihovom kontekstu mogli uspješno da odvoje Sveto Pismo od tradicije bio je da napuste svaku doktrinu koja nije jasno podržana samo iz Biblije. Tako su oni isprva odbacili tradicionalnu doktrinu o Trojstvu, koja je jasno sadržala elemente koji nijesu evidentni iz Svetog Pisma.“ (The Trinity, p. 202)
Sami autori kažu da „ako to nije biblijsko, ne želimo ga“, što su jasno konstatovali u nekoliko navrata. A ipak u istoj knjizi kažu da čak iako to nema biblijsku podršku, sve dok izgleda logično je u redu! Čitamo dalje: „Ali šta je sa direktnom molitvom Svetom Duhu? Dok nemamo jasan primjer ili direktnu zapovijest da se molimo Svetom Duhu u Svetom Pismu, takvo postupanje ima, u principu, neku implicitnu biblijsku podršku… samo se čini logičnim da se Božji narod može moliti direktno i obožavati Svetog Duha.“ (The Trinity, pp. 272, 273) Da li je ovo jedan razlog što se doktrina o trojstvu sada prihvata od Adventističke crkve? „Izgleda logično“, iako nije evidentno iz Svetog Pisma. A „logika“ koja stoji iza trojstva je 1+1+1=1!
Ako i dalje mislite da Sotona ne vodi adventiste koji su uveli molitve Svetom Duhu, pogledajte ovaj kratki video klip na YouTube-u. Da li ste zapazili da ovaj propovjednik kaže „Bog Duh“, što je katolička trinitarska fraza koju nikad nećete naći u Bibliji koja koristi termin „Duh Božji“, što ima potpuno drugačije značenje.
Da li treba da poklonimo svoje povjerenje ovakvim autorima nakon očiglednih kontradikcija i nebiblijskih tvrdnji? Treba li da progutamo njihovo navodno zalaganje za iskrenost i lojalnost samo Bibliji, dok čak i pionirima Adventnog pokreta implicitno pripisuju fundamentalizam za „početno“ nevjerovanje u trojstvo, a poznato je da je „hrišćanska zajednica“ decenijama smatrala Adventiste sedmog dana „kultom“ upravo zbog nevjerovanja u trojstvo koje je obavezno za priključivanje duhovnom Vavilonu? Džon V. Riv (John W. Reeve), drugi autor knjige „Trojstvo“, je (dok je ovo izvorno pisano) kandidat za doktora nauka na univerzitetu Notr Dam koji je katolički. On takođe predaje na Adventističkom teološkom seminaru na univerzitetu Andrews. Katolik ili adventista? Objašnjava li to ove navedene probleme i zašto stoji triketra na koricama? Crni papa je izjavio da je doveo Adventističku crkvu Rimu.
Evo jedne izjave od Džerija Muna s kojom se možemo složiti:
„Da su većina vođa pionira ASD bili ne-trinitarci u svojoj teologiji postala je prihvaćena adventistička istorija… Nedavno je pokrenuto dodatno pitanje sa rastućom urgencijom: da li je vjerovanje pionira o Božanstvu bilo ispravno ili pogrešno? Prema jednom pravcu rezonovanja, ili su pioniri bili u krivu a sadašnja crkva je u pravu, ili su pioniri bili u pravu a sadašnja crkva Adventista sedmog dana je otpala od biblijske istine.“ (Jerry Moon, The Trinity, poglavlje Trinity and antitrinitarianism in Seventh-day Adventist history, p. 190)
Adventisti sedmog dana su nekad bili ne-trinitarci ali jedan čovjek je udesio da polako ubaci ovu falsifikovanu doktrinu u njihovu crkvu. Adventisti su uglavnom svjesni obmane o šabatu ali većina je potpuno neupućena u obmanu o trojstvu koja je decenijama, skriveno i gotovo neprimjetno za vjernike, unošena u crkvu. Neki adventisti koji su otkrili ovu obmanu oformili su svoje vlastite službe ali, na žalost, nekima antitrinitizam služi kao front za sijanje drugih jeresi, tipičnih za savremeni protestantizam i harizmatske pokrete. Adventistička crkva je prije usvajanja doktrine o trojstvu bila tako blizu biblijske istine koliko se to uopšte može biti, i iz spisa i tumačenja proroštva istaknutih adventističkih autora, posebno Elen Vajt, možemo se naučiti kako osnovnim istinama tako i onome što se u teologiji naziva „sadašnjom istinom“ i jasnim smjernicama na putu do konačnog spasenja.
Na početku ove mini studije vidjeli smo da se u nekoliko ogranaka neznaboštva treće lice trojstva smatra zlim i uništiteljom. Ako Sveti Duh nije doslovno biće ali se navodi tako od Sotone koji prima obožavanje kao treća osoba, da li je on zao i uništitelj? Iz neznaboštva se štošta može saznati o takvim stvarima jer oni gotovo da nijesu morali da se skrivaju iza lažnih paravana kao što je to slučaj gdje su bili prisutni biblijska religija i biblijski moral.
Uticaj grčke filozofije na doktrinu o trojstvu
Grčki filozofi su bili pod velikim uticajem Platona (427-347 prije n.e.) koji se smatra najvećim od svih filozofa. Platon je mislio da može definisati Boga. Veći dio grčke filozofije se zasniva na njegovim teorijama. Pošto su božanstva u trijadama bila u svim drevnim religijama, a Platon je bio ukorijenjen u trinitarskoj misli, on je želio da izađe sa boljom definicijom u određivanju Boga iznad svih božanstava grčke mitologije. Platonova definicija Boga je bila ova: 1) „Prvi Bog“ je Vrhovno Biće u univerzumu; 2) „drugi Bog“, kojeg je Platon opisao kao „dušu univerzuma“; i 3) „treći Bog“, definisan kao „duh“.
Jevrejski filozof Filon Aleksandrijski (15. prije n.e. – 50. n.e.) bio je sledbenik grčke filozofije i pod uticajem Platonove verzije vidio Boga kao: 1) Oca, koji je sve stvorio (Filon ga je nazvao „Demiurg“), 2) Majku, koja je bila Znanje koje je Tvorac posjedovao, i 3) Voljenog Sina koji je bio svijet. Navodno je jedinstvo „Demiurga“ i „Znanja“ proizvelo čovjekov svijet. Ovaj ezoterični tip mišljenja doveo je do rađanja i razvoja doktrine o trojstvu.
Mnogi istoričari i religijski učenjaci svjedoče o uticaju grčke i platonističke filozofije na razvoj i prihvatanje doktrine o trojstvu u četvrtom vijeku. Ali šta je takva filozofija iziskivala i kako je došlo do toga da utiče na doktrinu o trojstvu?
Čarls Big konstatuje da je čuveni grčki filozof Platon vjerovao u božansku trijadu „Boga, ideje, i Svijet-Duha“, iako on „nigdje nije objasnio ili harmonizovao ovu trijadu.“ (Charles Bigg, Christian Platonists of Alexandria, 1886, p. 249)
Kasniji grčki mislioci profinili su Platonove koncepte u ono što su oni označavali kao tri „supstancije“, vrhovnog Boga ili „Jednog“, od kojeg su došli „um“ ili „misao“ i „duh“ ili „duša“. U njihovom razmišljanju, svi su bili različite božanske „supstancije“ ili aspekti jednog Boga. Drugi način da se ovo izrazi bio je kao „dobro“, personifikacija tog dobrog, i sredstvo putem kojeg se to dobro sprovodi. Opet, to su bili različiti božanski aspekti tog istog vrhovnog dobra, različiti a ipak sjedinjeni kao jedan.
Takvo metafizičko razmišljanje bilo je uobičajeno među inteligencijom grčkog svijeta i prenijeto u razmišljanje rimskog svijeta novozavjetnog perioda i u sledeće vjekove. I dok su izumirali poslednji od apostola, neka od ovih metafizičkih razmišljanja počela su uticati i infiltrirati se u ranu hrišćansku zajednicu, prvenstveno preko onih koji su već bili u kompromisima sa paganizmom.
Kao što biblijski učenjaci Džon Mek Klintok i Džejms Strong objašnjavaju: „Pred kraj 1. i tokom 2. vijeka, mnogi učeni ljudi prešli su iz judaizma i paganizma u hrišćanstvo. Oni su donijeli sa sobom u hrišćanske škole teologije njihove platonističke ideje i frazeologiju.“ (Cyclopaedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, 1891, Vol. 10, “Trinity,” p. 553)
Istinski hrišćani su uveliko odbili takvu infiltraciju i čvrsto se držali učenja apostola, izvlačeći svoje doktrine iz spisa apostola i Svetog Pisma (knjiga Starog Zavjeta) „koje vas mogu učiniti mudrim na spasenje“ (2. Timoteju 3:15).
Dvije različite niti hrišćanstva su se podijelile i razvijale odvojeno. Jedna je ostala vjerna jasnim i jednostavnim učenjima Biblije, dok je druga postepeno pravila kompromis sa paganskom misli i praksama usvojenim iz grčko-rimskog svijeta.
Tako kad je debata narasla oko Božje prirode u četvrtom vijeku i dovela do sabora u Nikeji i Konstantinopolju, to više nije bila debata između biblijske istine i zablude. Mnoge strane u tim debatama bile su ozbiljno kompromitovane njihovim prihvatanjem nebiblijskih filozofskih ideja.
Mnogi crkveni lideri koji su formulisali doktrinu o trojstvu bili su zastranili u grčku i platonističku filozofiju, što je uticao na njihove religijske poglede i učenja. Drugi su uz sve to bili upleteni u misticizam i okultizam. Jezik koji su koristili u opisivanju i definisanju trojstva je, u stvari, uzet direktno iz platonističke i grčke filozofije. Sama riječ „trojstvo“ nije biblijska niti hrišćanska. Platonski termin „trias“, od riječi „tri“ latinizovan je kao „trinitas“, odakle imamo današnji pojam „trojstvo“ („trinity“ na engleskom jeziku).
„Aleksandrijska katehetska škola, gdje su uvaženi Kliment iz Aleksandrije i Origen, najveći teolog Grčke crkve, kao njeni poglavari, primijenili alegorijsku metodu objašnjavanja Svetog Pisma. Ta misao bila je pod uticajem Platona: njeno glavno uporište bile su teološke spekulacije. Atanasije i tri Kapadokijca [ljudi čije trinitarske poglede je usvojila Katolička crkva na saborima u Nikeji i Konstantinopolju] bili su uključeni među njenim članovima.“ (Hubert Jedin, Ecumenical Councils of the Catholic Church: an Historical Outline, 1960, p. 28)
„Doktrine o Logosu [tj. „Riječi“, odrednici za Hrista u Jovanu 1. glava] i Trojstvu primile su svoj oblik od grčkih očeva, koji… su bili pod velikim uticajem, direktno ili indirektno, platonske filozofije… Zablude i krivotvorine koje su ušle u Crkvu iz ovog izvora ne mogu se poreći.“ (The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, Samuel Macauley Jackson, editor, 1911, Vol. 9, p. 91)
Predgovor u knjizi Istorija hrišćanstva od istoričara Edvarda Gibona sažima grčki uticaj na usvajanje doktrine o trojstvu sledećom konstatacijom: „Ako je paganizam osvojilo hrišćanstvo, jednako je istina da je hrišćanstvo iskvareno paganizmom. Čisti deizam [osnovna religija, u ovom kontekstu] prvih hrišćana… bio je promijenjen od strane Rimske crkve u neshvatljivu dogmu o trojstvu. Mnoga paganska načela, izumljena od Egipćana a idealizovana od Platona, zadržana su kao vrijedna vjerovanja.“ (1883, p. xvi)
Veza između Platonovih učenja i trojstva kakvo je prihvaćeno od strane Katoličke crkve vjekovima kasnije je tako jaka da Edvard Gibon u svom remek djelu Istorija propadanja i pad Rimske imperije označava Platona kao „atinskog mudraca koji je tako čudesno predvidio jedno od najiznenađujućih otkrića hrišćanskog otkrivenja.“ (The Trinity 1890, Vol. 1, p. 574)
Tako vidimo da doktrina o trojstvu duguje daleko manje Bibliji nego metafizičkim spekulacijama Platona i drugih grčkih filozofa. Nije čudo što nas apostol Pavle upozorava u Kološanima 2:8 da se čuvamo da nas „neko ne odmami filozofijom i praznom prevarom, prema ljudskoj tradiciji, na načelima ovog svijeta, a ne po Hristu.“
Kako su drevni trinitarski bogovi uticali na usvajanje trojstva?
Mnogi koji vjeruju u trojstvo su iznenađeni saznanjem da je ideja o božanskim bićima kao trojstva ili trijade postojala dugo prije hrišćanstva, što se može obimno dokumentovati.
Meri Sinkler, grofica od Kejtnesa, u svojoj knjizi Stare istine u novoj svjetlosti iz 1876. godine, konstatuje: „Uopšteno, mada pogrešno, se pretpostavlja da je doktrina o trojstvu hrišćanskog porijekla. Skoro svaka antička nacija posjedovala je sličnu doktrinu. [Rani katolički teolog] Sv. Jerom nedvosmisleno svjedoči: ‘Sve antičke nacije vjerovale su u Trojstvo.’“ (Marie Sinclair, Old Truths in a New Light, p. 382)
Zapazite kao sledeći navodi dokumentuju vjerovanje u božansko trojstvo u mnogim regijama i religijama antičkog svijeta.
Sumerija
„Univerzum je bio podijeljen u tri regiona od kojih je svaki postao oblast kojom upravlja jedan bog. Anuov dio bilo je nebo. Zemlja je data Enlilu. Ea je postao vladar voda. Zajedno oni konstituišu trijadu Velikih Bogova.“ (The Larousse Encyclopedia of Mythology, 1994, pp. 54, 55)
Vavilonija
„Drevni Vavilonjani su prepoznavali doktrinu o trojstvu ili tri osobe u jednom bogu – kao pojavu iz složenog boga sa tri glave, što oblikuje dio njihove mitologije, i upotrebljavali jednakostranični trougao kao amblem takvog trojstva u jedinstvu.“ (Thomas Dennis Rock, The Mystical Woman and the Cities of the Nations, 1867, pp. 22, 23)
Indija
„Puranas, jedna od hinduističkih biblija od prije više od 3.000 godina, sadrži sledeći pasus: ‘O vi tri Gospoda! Znajte da ja poznajem samo jednog Boga. Informišite me, stoga, koji od vas je pravo božanstvo, da mu mogu samom iskazati svoju odanost.’ Tri boga, Brama, Višnu i Šiva, počeli su mu se manifestovati, odgovorivši: ‘Nauči, o bogomoljče, da nema stvarne razlike između nas. Ono što ti izgleda tako je samo privid. Jedno biće se javlja pod tri oblika putem djela stvaranja, očuvanja i uništenja, ali on je jedan.’ Otuda je trougao bio prihvaćen od svih drevnih naroda kao simbol tog Božanstva… Trojka se smatrala među svim paganskim nacijama poglavarom mističnih brojeva, jer, kao što Aristotel primjećuje, ona u sebi sadrži početak, sredinu i kraj. Otuda nalazimo da ona označava neke od atributa skoro svih paganskih bogova.“ (Sinclair, pp. 382, 383)
Grčka
U četvrtom vijeku prije n.e. Aristotel je pisao: ‘Sve stvari su tri, i trojka je sve: i koristimo ovaj broj u službi bogovima; jer, kao što Pitagora kaže, sve i sve stvari su vezane trojkama, jer kraj, sredina i početak imaju ovaj broj u svemu, što sačinjava broj Trojstva.’“ (Arthur Weigall, Paganism in Our Christianity, 1928, pp. 197, 198)
Egipat
„Himna Amunu objavljuje da ‘nijedan bog nije postao prije njega (Amuna)’ i da su ‘svi bogovi tri: Amun, Ra i Ptah, i da nema drugog osim njih. Skriveno je njegovo kao Amon, on je Re u licu, a njegovo tijelo je Ptah.’ … Ovo je izjava o trojstvu, tri glavna boga Egipta koji se zbrajaju u jednog od njih, Amona. Jasno je da koncept organskog jedinstva unutar množine dobija izvanrednu podršku sa ovom formulacijom. Teološki, u grubom obliku to je jako blisko kasnijoj hrišćanskoj formi množine trojstvenog monoteizma.“ (Simson Najovits, Egypt, Trunk of the Tree, Vol. 2, 2004, pp. 83, 84)
Druga područja
Mnoga druga područja imala su vlastita božanska trojstva. U grčkoj oni su bili Zevs, Posejdon i Adonis. Feničani su obožavali Ulomusa, Ulosurosa i Eliun. Rim je obožavao Jupitera, Marsa i Veneru. U germanskim narodima oni su se zvali Vodan, Tor i Friko. Što se tiče Kelta, jedan izvor navodi: „Drevni neznabožački bogovi paganskih Iraca, Kriosen, Biosen i Siva, ili Šiva, bez sumnje su Krišna, Višnu, [ili sveobuhvatni] Brama i Šiva od Hindusa.“ (Thomas Maurice, The History of Hindostan, Vol. 2, 1798, p. 171)
Pogledajmo sada jedno gnostičko objašnjenje Trojstva.
„P.: Otac se duplira u Majku Božansku, ali, po vašem objašnjenju, i Binah, Treći Logos, čini da iz njega zrači njegova Božanska Supruga. Tako da, Majstore, ne razumijem…
O.: Ovo je jedna apstraktna tačka gledišta, kažemo mi, koja je zbunila mnogo studenata u ovim vremenima. Ovi su TRIMURTI superteški za pamet i možemo ih zaista razumjeti samo na osnovu dobre Intuicije i direktnog mističkog iskustva.
Braća su naviknuta, na primjer, da misle na Prvi Logos, Drugi Logos i Treći Logos, odnosno, OTAC, SIN i SVETI DUH. Ali potom dolazi drugo Trimurti, kada se govori o OZIRIS, ISIS i HORUS, i ovdje se ponovo zbunjuju, jer, zaista, konverzija jednog Trimurtija u drugo Trimurti ne može se učiniti na osnovu čistog racionamenta. Postoji jedan faktor, u ovoj konverziji Trimurtija, koji je u potpunosti duhovni i koji se može shvatiti, kapirati, uhvatiti, samo na intuitivan način.
Prvi, Drugi i Treći Logos, u osnovi, to je jedan Logos (nevidljivi, iako su tri u jednom) i to je Otac. U unutrašnjosti Oca nalazi se Sin i nalazi se Sveti Duh. Kao što se u istinskom Čovjeku nalazi v, Duša i Duh, isto tako se u ‘Starcu Dana’ nalazi Sin i Sveti Duh koji formiraju potpunost, cjelinstvo, jednokupnost.
U Egiptu, ovaj jedinstven, jednokupan naziva se OZIRIS. Oziris se može duplirati (Ko brani Ozirisu da se duplira?). On se može duplirati i tako se duplira u IZIS (Eva uvijek izlazi iz Adamovog rebra, kako je gore tako je i dolje).
Zašto bi bilo čudno da iz Ozirisa, SOLARNOG ADAMA, izađe SOLARNA EVA ili URANIJA-VENERA, njegova žena? Šta može uraditi jedan, ako iz JEDAN uvijek izlazi DVA?
A sad, iz savršenog jedinstva njih dvoje (Božanskog supruga i Božanske supruge) rađa se DIJETE HORUS (Aurus) kojega Majka Božanska nosi u svojim rukama. Ona ga začinje djelom i gracijom Svetog Duha, odnosno Trećeg Logosa. Ali treba imati u vidu da, iako je supruga Trećeg Logosa, unutar Trećeg Logosa nalazi se takođe i Drugi i Prvi, zato što, na kraju krajeva, Logos je trijedan i nevidljiv, unitaran, integralan, jednokupan.
Problem je da ne dijelimo toliko mnogo Logosni trougao, jer Otac, Sin i Sveti Duh jesu jedno, integralno, jednokupno i, uopšte, nazivamo ga ‘OTAC’.
Potrebno je mnogo suptilnosti za razumijevanje ovoga, mnogo finoće, mnogo konceptualnog sintetizma, velike intuicije. Konverzija Trimurtija, iz jednog u drugi, to je nešto što daje posla gnostičkom studentu, ali ako malo zaoštrite intuiciju, možete razumjeti…“ (Samael Aun Weor, Pitanja i odgovori, odlomak iz Kursa „Gnostička Kabala“)
Tako sveopšta obmana i preplijetanje zvaničnog hrišćanstva, starog paganizma i okultizma postaju očiti. Obmana se takođe odlično vidi u zapanjujućem priznanju Artura Vigala koji je sam trinitarac. Egiptolog Artur Vigal sažeo je uticaj antičkih vjerovanja na prihvatanje doktrine o trojstvu od strane Katoličke crkve u sledećem izvodu iz njegove knjige:
„Ne smije se zaboraviti da Isus Hrist nikad nije pomenuo takav fenomen [Trojstvo], i da se nigdje u Novom Zavjetu ne pojavljuje riječ ‘Trojstvo’. Tu ideju je Crkva samo usvojila tri stotine godina posle smrti našeg Gospoda, a porijeklo koncepcije je u potpunosti pagansko…
Drevni Egipćani, čiji uticaj na ranu religijsku misao je bio apsolutan, obično su aranžirali svoje bogove i boginje u trojstva: postojalo je trojstvo Ozirisa, Izis i Horusa, trojstvo Amen, Muta i Konsu, trojstvo Knuma, Satisa i Anukis, i tako dalje…
Međutim, rani hrišćani nijesu isprva razmišljali o primjeni ove ideje na svoju vlastitu vjeru. Oni su svoje obožavanje poklanjali Bogu Ocu i Isusu Hristu, Sinu Božjemu, i prepoznavali tajanstveno i nedefinisano postojanje Svetog Duha; ali nije bilo mišljenja da su ovo troje u stvari Trojstvo, su-jednaki i ujedinjeni u Jednome…
Primjena ovog starog paganskog koncepta Trojstva u hrišćanskoj teologiji moguće da je napravljena prepoznavanjem Svetog Duha kao neophodne treće ‘Osobe’, su-jednake sa drugim ‘Osobama’…
Ideja o Duhu koji je su-jednak sa Bogom generalno nije bila prepoznata do druge polovine četvrtog vijeka n.e…. Godine 381. na Saboru u Konstantinopolju ranijem Nikejskom kredu dodat je opis Svetog Duha kao ‘Gospoda i davaoca života, koji izlazi od Oca i koji se sa Ocem i Sinom zajedno obožava i slavi.’…
Tako je Atanasijev kredo, koji je kasniji sastav ali uopšteno odražava koncepcije od Atanasija [trinitaraca iz 4. vijeka čiji pogled je konačno postao zvanična doktrina] i njegove škole, formulisao koncept su-jednakog Trojstva gdje je Sveti Duh bio treće ‘Lice’; i tako je sačinjena dogma vjere i vjerovanje u Tri u Jednom i Jednog u Trojici postala najvažnija doktrina hrišćanstva, iako ne bez strašnih buna i prolivanja krvi… Današnji hrišćanski mislilac … nema želju da bude precizan o tome, naročito zato što je ta definicija očigledno paganskog porijekla i nije bila prihvaćena od Crkve do skoro tri stotine godina posle Hrista.“ (Arthur Weigall, Paganism in Our Christianity, 1928, pp. 197-203)
Džejms Bonvik je dobro sumirao ovu priču u svom djelu iz 1878. pod naslovom Egipatsko vjerovanje i savremena misao: „Nedvojbena je činjenica da su manje ili više svuda po svijetu božanstva u trijadama. Ovo pravilo primjenjivo je na istočnu i zapadnu hemisferu, od sjevera do juga. Osim toga, primjetno je da su, na neki mističan način, te trijade od tri osobe jedno. Prva je kao druga ili treća, druga je kao prva ili treća, treća je kao prva ili druga; u stvari, one su međusobno jedno te isto pojedinačno biće. Atanasijeva definicija, koji je živio u Egiptu, primjenjiva je na trojstva svih neznabožačkih religija.“ (James Bonwick, Egyptian Belief and Modern Thought, p. 396)
____________________________________
Preveo i priredio: Pavle Simović
Izvor: http://www.trinitytruth.org/paganoriginsofthetrinity.html |
